… O gabhaibh mo lethsgeul. Uill, cha b’ e mise a bha a’ dèanamh an fhuaim, greannach ’s ged a tha mi uaireannan. … Nach ist thu! … Tha sin nas fheàrr. Tha e
air ais na bhocsa a-nise mar bu chòir.
Nach e fuaim diabhlaidh a bh’ ann? Agus dè am beathach a bha ga dhèanamh? Uill, cuiridh mi geall nach eil mòran agaibh air a leithid fhaicinn, neo a
chluinntinn, a-riamh leis nach eil e ri lorg ach ann an aon eilean air an t-saoghal, agus tha sin fad air falbh o Bhreatainn. Agus timcheall an dearbh
eilein, tha am maorach air an robh mi a’ bruidhinn an t-seachdain ’s a chaidh, a’ chluas-mhara, neo abalone, gu math pailt. (Bidh sibh a’
cuimhneachadh gu bheilear a’ smaoineachadh mun chluas-mhara àrach ann an Alba.) Agus dè an t-eilean a th’ ann far a bheil an dà chuid seo? Uill, àite air a
bheil mi-fhìn gu math eòlach leis gu robh mi a’ fuireach ann iomadach bliadhna – Tasmania.
’S e am beathach greannach mamail beag ris an canar an Diabhal Tasmanianach, neo Tasmanian Devil. Ged a bha e uaireigin ri lorg air tir-mòr
Astràilia, chan fhaighear a-nise e ach ann an Tasmania fhèin. Tha e dubh le ceann mòr is fiaclan biorach. Agus tha e beag, cho mòr ri cù corgi.
Ach cha bhiodh a’ Bhànrigh a’ coimhead cho rìoghail le diabhal na cois ’s a tha i le corgi, chanainn! ’S dòcha gum faigheadh i barrachd spèis, ge-tà, ann
an dùthchannan eile nuair a bha i a’ tadhal orra! Faodaidh an diabhal a bhith gu math fiadhaich.
O chionn bliadhna bha mi ann an cèidse mhòr, ann an sù, ann an Tasmania, còmhla ri diabhal airson a ghuth a chlàradh le inneal-clàraidh is miocrofòn. “Cum
a dol a ghluasad,” thuirt am fear-stiùiridh rium, “bu chòir dhut a bhith sàbhailte mar sin.”
“Bu chòir?” dh’fhaighnich mi. Cha robh mi ro chinnteach co-dhiù bu chòir dhomh bhith anns a’ chèidse idir.
“O aidh,” ars’ am fear eile, “ach ma stadas tu, bidh an diabhal a’ smaoineachadh gur e ablach a th’ annad.”
“Dìreach mar mo charaidean aig an taigh,” smaoinich mi rium fhìn.
“’S e ablaich is closaichean as motha a dh’itheas iad,” thuirt am fear-stiùiridh rium. “Feòil nach eil a’ gluasad, ’s e biadh a th’ ann dhaibh. Na stad!”
Uill, ghabh mi a chomhairle agus tha mi ann an seo fhathast, agus a h-uile corrag is òrdag agam cuideachd. Tha iad gu math measail, na diabhalan, air
corragan dhaoine mar a tha iad air an leathar a gheibhear ann am brògan. Ach ’s fheàrr leam-sa, feumaidh mi ràdh, na cluasan-mara. Tha an diabhal a’
fuireach anns na coilltean; tha a’ chluas-mhara ri lorg faisg air làimh air creagan anns a’ mhuir, faisg air a’ chladach ach fo ìsle mhara. Feumaidh tu
dàibheadh air an son le snorgal.
Ach tha iad furasta gu leòr fhaighinn. Cha leig thu leas ach sgian a thoirt leat airson am faighinn far nan creag. Agus, chan eil iad a’ sabaid air ais mar
a bhiodh diabhal.
Ach a-nise an ceum as duilghe – an còcaireachd. Feumaidh tu an fheòil a phronnadh is an uairsin a ròstadh gu math sgiobalta. Ma nì thu gu ceart e chan eil
biadh nas fheàrr ann. Ach ma ròstas tu ro fhada i, thig i a-mach cho cruaidh ri leathar. Gun fheum sam bith do dhuine - ach ’s dòcha fhathast na bhiadh
math do dhiabhal dubh acrach greannach ann an coilltean Thasmania.
